اگرچه علت دقیق این بیماری مشخص نیست اما عوامل ژنتیکی، در بروز این بیماری نقش مهمی دارد. کودکان مبتلا دارای اختلال گفتاری، کروموزومی و عصبی هستند.اوتیسم، بیماری است که طی آن مراحل طبیعی رشد مغز تحت تأثیر قرار می گیرد. این بیماری که معمولاً در ۳ سال اول رشد کودک مشاهده می شود، روی مهارت های ارتباطی و اجتماعی فرد تأثیر می گذارد.برای پیش گیری از بروز این بیماری در کودکان به نکات در ادامه توجه کنید
به گزار سایت «Readers Digest»، نتایج بررسی ها نشان می دهد دوقلوهای مشابه بیشتر با خطر اوتیسم روبه رو هستند. برای پیش گیری از بروز این بیماری در کودکان به نکات زیر توجه کنید.
1- پیشگیری اولیه :عوامل قبل از تولد
اشاره به عوامل مهمی که برای پیشگیری از ابتلا به اوتیسم باید در دوران قبل و بعد از فرزنددار شدن در نظر گرفت،عواملی از قبیل سن بالای والدین در هنگام لقاح و بیماری‌های مادر در طی دوران بارداری مانند دیابت، چاقی مفرط، فشار خون بالا و غیره باید قبل و بعد از تولد فرزند برای پیشگیری از بروز اوتیسم مورد بررسی قرار گیرد.البته باید خاطر نشان کرد که این عوامل به تنهایی منجر به بروز بیماری اوتیسم نمی‌شود بلکه در ترکیب با عوامل ژنتیکی خطر ابتلا را افزایش می‌دهند.
2- پیشگیری ثانویه:
پیشگیری ثانویه و ثالثیه، شامل غربالگری، تشخیص و اقدامات توانبخشی برای جلوگیری از پیشرفت آن است
درمان موثر رفتاری ( رفتار درمانی) آموزش و روان درمانی و مداخله هرچه زودتر باعث بروز نتایج هرچه بهتر می شود. غربالگری کودکان و نوپایان برای علائم ابتدایی اوتیسم و ارجاع آنها برای درمان هرچه زودتر یک امر بسیار ضروری است . بارون کوهن و همکارانش چک لیستی را برای غربالگری کودکان از نظر اوتیسم طراحی نموده اند.
(CHAT-Check list for Autism in Toddlers)این تست غربالگری در انگلستان بسیار مفید بوده اما بعضی از قسمتهای آن با بعضی فرهنگها هماهنگ نیست که ارزش آن را در دیگر ملیتها کم می کند.
گرچه رویکرد تجزیه و تحلیلی روانی که در میانه قرن بیستم شایع بود مشخص شد که موثر نیست و دیگر استفاده نمی شود اما شرحهای اولیه از بیماری اوتیسم پیشنهاد می داد که والدین سرد و پس زننده (Rejecting) (مادران یخچالی) باعث اوتیسم در نوپایان می شود اما مطالعات دقیق کودکان اوتیستیک و والدین آنها این نظریه را ثابت نکرده است. اوتیسم به علت کمبود عاطفه و گرمی والدین اتفاق نمی افتد. اوتیسم به سبب کمبودهای هیجانی یا روانی در والدین رخ نمی دهد و مقصر دانستن والدین برای بروز اوتیسم در کودکانشان صحیح نیست.
3- پیشگیری ثالث:
بخش مهمی از برنامه های درمانی کودکان مبتلا به اوتیسم این است که سایر افرادِ خانواده آموزش های لازم در مورد اوتیسم و چگونگی برخورد و مدیریت علائم آن را فرا بگیرند. آموزش می تواند استرس های خانواده را کاهش داده و به کودکتان کمک کند تا عملکرد بهتری داشته باشد. برخی از خانواده ها نسبت به سایرین نیاز به آموزش های بیشتری دارند.
از پزشکتان در مورد امکاناتی که در محل زندگی شما برای کمک به این بیماران وجود دارد سوال کنید. خانواده، دوستان، سازمان های دولتی و سازمان های تخصصی مربوط به اوتیسم می توانند به شما کمک کنند.
دکتر رویا فصیحی
منابع
احمدی ،سید جعفر، صفری،طیبه ،همتیان ،منصوره وخلیلی،زهرا .(1391). اثر بخشی روش تحلیل رفتاری بر علایم اوتیسم .تحقیقات علوم رفتاری ،دوره 10 ،شماره 4،صفحه 292 – 300 .
بهمن زادگان جهرمی،مرضیه،محمدیان،احمد یار و موسوی،حسین.(1389).بررسی اثر بخشی آموزش مهارتهای اجتماعی بر رفتارهای اوتیستیک و رشد اجتمایی کودکان مبتلا به اختلالات اوتیسم .یافته های نو در روانشناسی،صفحه 81 – 95 .
روزنهان،دیوید ال وسلیگمن،مارتین ای.پی.(1387).روان شناسی نابهنجاری آسیب شناسی روانی،(ترجمه یحیی سید محمدی).تهران :نشر ارسباران.
سالمی خامنه،علیرضا،قهاری،شهربانو،سلطانلو،مجتبی و دارایی،جعفر.(1392).اثر بخشی درمان پاسخ محور در کاهش مشکلات ارتباطی و رفتاری پسران 8-12 ساله مبتلا به اوتیسم .مجله علمی دانشگاه علوم پزشکی گرگان،دوره 15،شماره 1،(پی درپی 45) ،صفحه 6 – 11 .
علی بیگی،ندا، مخبریان، راضیه و جنتی،زهرا.(1387). روانشناسی مرضی و کودکان استثنائی،تهران:نشرپوران پژوهش.
میلانی فر،بهروز.(1384).روانشناسی کودکان و نوجوانان استثنائی،تهران:نشر قومس.
کرینگ،آ م، دیویسون، جرالد سی، نیل، جان م وجانسون، شری ل. (1391) .آسیب شناسی روانی (روانشناسی نابهنجاری) ،(ترجمه حمید شمسی پور).تهران:انتشارات ارجمند.
محمد پور،وهاب،باباپور خیرالدین،جلیل و بخشی پور رودسری،عباس.(1392). اثرات الگودهی ویدئویی بر افزایش مهارتهای خودیاری کودکان مبتلا به طیف اوتیسم.مجله علوم پزشکی رازی،دوره20،شماره 106.
نادری،آذر.(1385).روانشناسی مرضی و کودکان استثنائی،تهران:نشر پردازش.
هاردمن،مایکل ام،درو،کلیفورد جی ووینستون اگن،ام.(1387).روانشناسی و آموزش کودکان استسنایی ،(ترجمه علیزاده و همکاران).تهران:نشر دانژه.(تاریخ انتشار به زبان اصلی،1948).
Crozier, SH. &. Tincani, M.J. (2005). "Using a Modified Social Story to Decrease Disruptive
Behavior of a Child With Autism". Focus on Autism & Other Developmental Disabilities. Volume 20, Issue 3.
Del Valle.P.R., et al. (2001). "Using Social Stories with Autistic Children. "Journal of Poetry Therapy 14(4):187-197.
Delano, M. &.Snell,M.E. (2006). "The Effects of Social Stories on the Social Engagement of Children with Autism". Journal of Positive Behavior Interventions. Volume 8, Issue 1.
Rust, J. &. Smith, A. (2006). "How should the effectiveness of Social Stories to modify the behavior of children on the autistic spectrum be tested?". Autism: The International Journal of Research & Practice. Vol 10, Issue 2.
