بیماری اوتیسم (درخودماندگی یا Autism) یکی از بیماری های جدی گروه بیماری های رشدی اختلالات طیف اوتیسم بوده که در اوایل دوره کودکی (معمولا قبل از 3 سالگی) ظاهر می شود و تعداد اندکی نیز پس از 5 سالگی تشخیص داده می شوند. هرچند علایم و شدت آن در افراد مختلف، متفاوت است، اما همه انواع اوتیسم برتوانایی برقراری ارتباط با دیگران توسط کودک، تاثیر می گذارد. برخی نمی توانند اصلا صحبت کنند و احتیاج دارند که یک فرد سالم ازآن ها مراقبت کند وهرگز نمی‌توانند به تنهایی زندگی کنند. در حالیکه برخی دیگر قادرند ارتباط برقرار کنند و می‌توانند در نهایت با کسب مهارتهای لازم برای زندگی مستقل به تنهایی زندگی کنند.
بنظر می رسدکه یک اختلال در سیستم عصبی که باعث عدم عملکرد صحیح مغز می شود در ایجاد این بیماری مؤثر می باشد. تعداد کودکان مبتلا به اوتیسم در حال رشد است. هرچند درمان و شفای کاملی برای درمان اوتیسم وجود ندارد، اما درمان جدی و بموقع اوتیسم تغییرات بزرگی در زندگی کودکان مبتلا به بیماری ایجاد می‌کند.
این اختلال در بیماران اُوتیستیک باعث می شود که مغز نتواند در زمینه رفتارهای اجتماعی و مهارتهای ارتباطی به درستی عمل کند . کودکان و بزرگسالان اُتیستیک در زمینه ارتباط کلامی و غیر کلامی ، رفتارهای اجتماعی ، فعالیتهای سرگرم کننده و بازی دارای مشکل می باشند .
اُوتیسم یکی از پنج بیماری می باشد که در مجموع به آنها “ اختلالات نافذ رشد“ یا به اختصار “پی دی دی “ می گویند.
در تقسیم بندی DSM IV 5 اختلال در این دسته قرار گرفت به شرح زیر: اختلال اوتیستیک ، اختلال آسپرگر ، اختلال فروپاشندهdisintegrative کودکان، اختلال رِت ، و اختلالات نافذ رشد که با معیارهای بیماری های ذکر شده مطابقت ندارند یا گروه NOS.
بیشتر افراد مبتلا به اوتیسم دارای عقب ماندگی ذهنی متوسط با IQ بین 35 تا حداکثر 50 می باشند. گرچه ارزیابی هوش این کودکان مشکل است اما تقریبا" سه چهارم این کودکان دارای عقب ماندگی ذهنی هستند. عموما" هرچه عقب ماندگی ذهنی بیشتر باشد احتمال اوتیسم بیشتر می باشد.
دکتر رویا فصیحی
منابع
احمدی ،سید جعفر، صفری،طیبه ،همتیان ،منصوره وخلیلی،زهرا .(1391). اثر بخشی روش تحلیل رفتاری بر علایم اوتیسم .تحقیقات علوم رفتاری ،دوره 10 ،شماره 4،صفحه 292 – 300 .
بهمن زادگان جهرمی،مرضیه،محمدیان،احمد یار و موسوی،حسین.(1389).بررسی اثر بخشی آموزش مهارتهای اجتماعی بر رفتارهای اوتیستیک و رشد اجتمایی کودکان مبتلا به اختلالات اوتیسم .یافته های نو در روانشناسی،صفحه 81 – 95 .
روزنهان،دیوید ال وسلیگمن،مارتین ای.پی.(1387).روان شناسی نابهنجاری آسیب شناسی روانی،(ترجمه یحیی سید محمدی).تهران :نشر ارسباران.
سالمی خامنه،علیرضا،قهاری،شهربانو،سلطانلو،مجتبی و دارایی،جعفر.(1392).اثر بخشی درمان پاسخ محور در کاهش مشکلات ارتباطی و رفتاری پسران 8-12 ساله مبتلا به اوتیسم .مجله علمی دانشگاه علوم پزشکی گرگان،دوره 15،شماره 1،(پی درپی 45) ،صفحه 6 – 11 .
علی بیگی،ندا، مخبریان، راضیه و جنتی،زهرا.(1387). روانشناسی مرضی و کودکان استثنائی،تهران:نشرپوران پژوهش.
میلانی فر،بهروز.(1384).روانشناسی کودکان و نوجوانان استثنائی،تهران:نشر قومس.
کرینگ،آ م، دیویسون، جرالد سی، نیل، جان م وجانسون، شری ل. (1391) .آسیب شناسی روانی (روانشناسی نابهنجاری) ،(ترجمه حمید شمسی پور).تهران:انتشارات ارجمند.
محمد پور،وهاب،باباپور خیرالدین،جلیل و بخشی پور رودسری،عباس.(1392). اثرات الگودهی ویدئویی بر افزایش مهارتهای خودیاری کودکان مبتلا به طیف اوتیسم.مجله علوم پزشکی رازی،دوره20،شماره 106.
نادری،آذر.(1385).روانشناسی مرضی و کودکان استثنائی،تهران:نشر پردازش.
هاردمن،مایکل ام،درو،کلیفورد جی ووینستون اگن،ام.(1387).روانشناسی و آموزش کودکان استسنایی ،(ترجمه علیزاده و همکاران).تهران:نشر دانژه.(تاریخ انتشار به زبان اصلی،1948).
Crozier, SH. &. Tincani, M.J. (2005). "Using a Modified Social Story to Decrease Disruptive
Behavior of a Child With Autism". Focus on Autism & Other Developmental Disabilities. Volume 20, Issue 3.
Del Valle.P.R., et al. (2001). "Using Social Stories with Autistic Children. "Journal of Poetry Therapy 14(4):187-197.
Delano, M. &.Snell,M.E. (2006). "The Effects of Social Stories on the Social Engagement of Children with Autism". Journal of Positive Behavior Interventions. Volume 8, Issue 1.
Rust, J. &. Smith, A. (2006). "How should the effectiveness of Social Stories to modify the behavior of children on the autistic spectrum be tested?". Autism: The International Journal of Research & Practice. Vol 10, Issue 2.
